Joggo brengt een speciale avond naar de Manifesto

Een avond met goede reggaemuziek is in het nuchtere West-Friesland vrij zeldzaam. Poppodium Manifesto programmeerde echter een exclusief optreden van reggae-artiest Joggo, die voor de avond speciaal een volledige band meebracht. Wist de veteraan het publiek een mooie muzikale overloop naar 4/20 te geven? Met ‘Jah Almighty’ aan zijn zijde kreeg Hoorn een prachtige, muzikale avond.

Read article →

Treasure vormde 24-karaats magie in de P60

De tv-show Tribute: Battle of the Bands produceerde elk jaar tributebands van hoog niveau. Dit seizoen won Treasure, de Bruno Mars Tribute Band, de competitie met een zeer aanstekelijke energie. Op de vooravond van hun Ziggo Dome-optredens troffen we de band tijdens hun laatste try-outavond in de P60 in Amstelveen. Was Treasure bestemd voor de grootste podia van Nederland? Hoe droeg de band het werk van de Hawaïaanse zanger? Als een glimmende jas die hen perfect paste. De band was met recht een schatkist vol waarde.

In een uitverkochte zaal wachtten kennissen en fans ongeduldig tot de jonge band op het podium verscheen. Opvallend was dat de Molukse gemeenschap sterk vertegenwoordigd was. Logisch, want op zanger Jefferson na droegen alle bandleden Moluks bloed. De show begon met samples van de jury uit de tv-show. “Wat zit er toch in het water in de Molukken?!,” riep Angela Groothuizen uit volle bewondering voor het talent van de band. Onder begeleiding van Shaquille’s strakke baslijnen kwamen de bandleden daarna één voor één het podium op.

De jonge band startte direct met het hoofdgerecht – “Uptown Funk”. De muziek van Mars kenmerkte zich door polyritmische, vaak dansbare ritmes. Het samenspel van drummer Myron, basgitarist Shaquille en gitarist Dominggus voelde, qua groove, vrijwel identiek aan de speelstijl van het drietal hooligans uit Bruno’s band. Samen boden ze een ijzersterke grondlaag waar de getalenteerde zangers met veel plezier op losgingen.

Meer dan covers
Een goede tributeband speelt niet enkel covers van een artiest, maar neemt ook unieke kenmerken van het optreden mee. Bruno's ‘Hooligans’-band was een samenspel van artiesten en ook Treasure vormde één blok speelse energie. Sierlijke uithalen, gesynchroniseerde dansjes, gitaar- en drumbreaks – de band trok in de P60 een goocheldoos open die op televisie nog niet zichtbaar was. Alle toevoegingen kwamen voort uit hun passie voor muziek, en elk nummer werd met aandacht en liefde voor Bruno Mars gebracht.

An Evening With... Silk Sonic
Bruno Mars was daarnaast ook onderdeel van 'Silk Sonic', de formatie met Anderson .Paak die tijdens de lockdown in 2021 een ongekend kwalitatief album uitbracht. Buiten enkele concerten in Las Vegas werden deze nummers echter tot ongenoegen van fans nooit live gespeeld. Treasure verraste door de hitsingle “Leave The Door Open” volledig te spelen. Na een collectieve zucht van verwondering zong de zaal mee met zangers Daryl, Jefferson en Stephen, die zowel de stukken van Paak als Mars prachtig ten gehore brachten.

Het laatstgenoemde bandlid, Stephen Smits, fungeerde als katalysator voor de gehele groep. Als de ‘Bruno Mars’ van het ensemble baande hij zingend en dansend een weg door hits als “Locked Out Of Heaven” en “24K Magic”, om vervolgens tijdens “When I Was Your Man” even geëmotioneerd te raken door de zang van het publiek. Hij gaf aan dat het allemaal heel hard ging, maar dat de band enorm dankbaar was voor alles wat er op hen af kwam. Stephen's vertolking van Bruno was de kers op de rijkelijk gevulde taart die de band ons aanbood.

Treasure gooide vanaf de eerste tot de laatste aflevering consistent hoge ogen bij zowel publiek als jury. Samen wisselden ze moeiteloos tussen gevoelige ballads en nummers voor de dansvloer. De speelse, familiaire manier waarop de bandleden elkaar inspireerden was aandoenlijk en deed echt denken aan de gezellige, georganiseerde chaos van Bruno Mars & The Hooligans’ show.

Breed georiënteerd
Naast de pophits van Mars gaf de groep ook regelmatig ruimte aan instrumentale backing vanuit de band. Van gitaarsolo’s door Dominggus en Shaquille tot funky synthmelodieën van toetsenisten Dylano en Denzell, met zelfs een R&B-throwbackmoment als resultaat. Halverwege de show namen de zangeressen van Voxy's Vocals een korte pauze en richtte elk bandlid van Treasure, inclusief drummer Myron, zich volledig op zang. Een ijzersterk kippenvelmoment, waarmee de groep moeiteloos, zonder enige hulp, de gehele zaal inpakte. 

De muzikaliteit was onmiskenbaar, en zowel in kwetsbaarheid als in volle vaart behield de band haar passievolle karakter. Het riep de indruk op dat de groep op zichzelf – zelfs zonder de aanstekelijke muziek van Bruno Mars – met een glimlach een indrukwekkend optreden kon afleveren. De combinatie van muzikaliteit en Mars’ brede muziekcatalogus tilde het concert echter naar een memorabele hoogte die op plekken als North Sea Jazz niet zou hebben misstaan.

Verrassend
Tijdens de opnames van The Tribute in oktober 2024 bracht Bruno Mars twee monsterhits uit die op het moment van schrijven nog steeds in de Top 40 stonden. Treasure speelde “Die With A Smile” al verkort tijdens de tv-show, maar live met zangeres Amber Thyssen kwam het prachtige duet (origineel met Lady Gaga) echt tot leven. Tel daarbij op dat de band onverwachts ook de nieuwste hit “APT” speelde (met het virale dansje door de frontmannen) en het talent van de band was overduidelijk zichtbaar. Daarnaast werd de band qua backing vocals gesterkt door Sheryl, Elles en Niene - de dames van Voxy’s Vocals - wat het gelaagde zanggeluid nog voller maakte dan het al in de TV-show klonk. Kortom, Treasure bezat alle elementen om festivals en theaterzalen met zowel ballads als pophits omver te blazen. Geheel logisch dat de band met zoveel energie driemaal de Ziggo Dome mag afsluiten.

National Treasure
Het benadrukte hoe de band als één geheel opereerde, iets wat ze specifiek in de show benoemden en eerden. Van de ijzersterke vocoderzang en het drumwerk tijdens “24K Magic” tot Stephen’s mierzoete serenade tijdens “Versace On The Floor”, alles voelde groter dan een simpele try-out. Tel daarbij op dat de band met het culturele “Hio Hio” haar Molukse roots eerde en de avond afsloot met de knaller en titeltrack “Treasure”. De enige conclusie was dat deze band, net als 'Queen Must Go On' en 'Bouke & The ElvisMatters Band', de grootste podia van Nederland verdiende. Fans van Bruno Mars kunnen na jaren droogte opgelucht ademhalen en een kaartje scoren. Treasure is 24-karaats magie.

Geschreven in samenwerking met Treasure en in opdracth van Maxazine:
Treasure vormde 24-karaats magie in de P60 - .: Maxazine

Read article →

Elvis Crespo brings the merengue spirit to Kwaku

When the young singer Elvis Crespo left Grupo Mania in 1997, no one predicted the success he would achieve. His 'Suavemente' has been played worldwide for 25 years, including in the Netherlands, without ever charting in the Top-40. To celebrate this milestone, the singer honored the Kwaku Festival with an exclusive performance. Did the Puerto Rican star win over the Amsterdam audience? Yes, from the very first minute of his full-length concert.

On a sunny summer evening, the thirteen-piece band took the stage, featuring brass, percussionists, keyboardists, and more. Merengue is a complex music style, and the band behind Elvis Crespo proved to be top-notch. They played like a well-oiled machine, providing the singer all the space he needed to put on a show in his unique style. The musicians played, danced, and laughed enthusiastically—a delight to experience.

After a short musical intro, the star of the evening appeared on stage, dancing. Elvis Crespo opted for a black outfit with matching futuristic sunglasses, a choice that, given the weather, kept him quite warm. From the first moment, the singer went all out, and with a fitting "Salud Surinam!" he acknowledged the roots of the Kwaku Festival.

Crespo's show turned out to be a real workout. There was constant dancing, the band played at a high tempo, and Elvis moved all over the stage. With 'Luna Llena' and 'Nuestra Canción' from his debut album, he opened strongly, followed by 'Píntame' from his second album. Throughout the songs, Crespo maintained constant contact with the band and the audience.

Elvis engaged in a singing contest with the audience, his band members mimicked his dances, and he jumped into the crowd to greet fans and take selfies. During 'Bandida,' he playfully shot imaginary love arrows at women in the audience and kissed a fan's Puerto Rican flag. Crespo was theatrical but never forced.

The audience consisted of fans from various nationalities, some proudly waving their own flags. It was a visual representation of how Elvis Crespo, with his merengue, effortlessly united people from all over the world into one partying crowd. Songs like 'Bailar' and 'Tu Sonrisa' compelled the audience to dance, and everyone responded with enthusiasm.

The singer also thought of the new generation—with tracks like 'Neverita,' 'Pegaito Suavecito,' and 'Azukita,' Crespo clearly embraced a more modern sound. The latter track even featured a drop that had Elvis, the audience, and the band jumping up and down together. A party was undoubtedly the goal, and in Amsterdam, it was a sunny, exuberant celebration.

Of course, 'Suavemente,' the hit that started it all, couldn't be left out. As the singer recorded a video, he sang the famous intro, and the audience sang along passionately. Crespo sounded just as good 25 years later, with a band that matched his level. Thanks to the excellent teamwork, the Kwaku Festival witnessed a masterclass from Puerto Rico, proving that Elvis Crespo has rightfully earned the title of 'merengue king.'

Written for publication in Maxazine:
Elvis Crespo bezielt de geest van Merengue op Kwaku (Dutch)

Read article →

Elvis Crespo bezielt de geest van merengue op Kwaku

Toen de jonge zanger Elvis Crespo in 1997 Grupo Mania verliet, voorspelde niemand het succes dat hij zou behalen. Zijn ‘Suavemente’ wordt al 25 jaar wereldwijd gedraaid, ook in Nederland zonder ooit in de Top-40 te noteren. Om deze mijlpaal te vieren, eerde de zanger het Kwaku Festival met een exclusief optreden in Nederland. Kreeg de ster uit Puerto Rico het Amsterdamse publiek op zijn hand? Jazeker, en wel direct vanaf de eerste minuut.

Op een zonnige zomeravond verscheen de dertienkoppige band op het podium, bestaande uit blazers, percussionisten, toetsenisten en meer. Merengue is een complexe muziekstijl en de band achter Elvis Crespo bleek van de hoogste klasse te zijn. Een geoliede machine die de zanger alle ruimte bood om volgens zijn stijl een show te geven. De mannen speelden, dansten en lachten er zichtbaar op los. Een genot om te ervaren.

Na een korte muzikale intro verscheen de ster van de avond dansend op het podium. Elvis Crespo koos voor een zwartkleurige outfit met bijpassende futuristische zonnebril, een keuze die hem gezien het weer meer dan warm hield. Vanaf de eerste minuut zette de zanger vol in en met een gepaste “Salud Surinam!” gaf hij erkenning aan de herkomst van het Kwaku Festival.

De show van Crespo bleek een ware workout. Er werd veelvuldig gedanst, de band speelde op hoog tempo en Elvis vloog over het podium. Met ‘Luna Llena’ en ‘Nuestra Canción’ van het debuutalbum opende de zanger sterk om vervolgens ‘Píntame’ van zijn tweede album in te zetten. Tijdens de nummers zocht Crespo constant contact met de band en het publiek.

Zo speelde Elvis een zangwedstrijd met het publiek, imiteerden bandleden zijn dansjes en dook hij het publiek in om fans te begroeten en selfies te maken. Tijdens ‘Bandida’ schoot de zanger denkbeeldige liefdespijlen naar vrouwen in het publiek en kuste hij de Puerto Ricaanse vlag van een fan. Crespo was theatraal, maar nooit geforceerd.

Het publiek bestond uit fans van allerlei nationaliteiten, sommigen trots met eigen vlag op zak. Een visuele weergave van hoe Elvis Crespo met zijn merengue moeiteloos alle landen tot één feestende menigte vormde. Nummers als ‘Bailar’ en ‘Tu Sonrisa’ dwongen het publiek tot dansen en daar werd met veel liefde door iedereen gehoor aan gegeven.

De zanger dacht ook aan de nieuwe generatie - met nummers als ‘Neverita’, ‘Pegaito Suavecito’ en ‘Azukita’ sloeg de zanger duidelijk een nieuwer geluid aan. De laatste track bevatte zelfs een drop waarop Elvis met het publiek en de band op en neer sprong. Een feestje was duidelijk het doel en in Amsterdam was het een zonnig, uitzinnig feest.

Natuurlijk mocht ‘Suavemente’, de hit waarmee alles begon, niet ontbreken. Terwijl de zanger een video opnam, zong hij de befaamde intro en het publiek deed uitzinnig mee. Crespo klonk 25 jaar later nog net zo goed, met een band die minstens hetzelfde niveau behaalde. Dankzij het sterke samenspel was het Kwaku Festival getuige van een masterclass uit Puerto Rico en bewees Elvis Crespo dat hij de titel ‘merengue koning’ heeft verdiend.

Geschreven in opdracht van Maxazine:
Elvis Crespo bezielt de geest van Merengue op Kwaku

Read article →

Arrested Development breathes hiphop in the Victorie

Hip-hop is a cultural movement and few groups embody this as explicitly as Arrested Development. Since 1992, they have been making socially conscious music and addressing social issues. In 2024, their new album 'Bullets In The Chamber' was released and the group returned to the Netherlands. Is their music still relevant? Perhaps more relevant than ever, as was evident in Alkmaar.

After a delightful set by DJ Fullscale, the stage was set for the group from Atlanta. The Afrocentric character of Arrested Development immediately became apparent when singer Fareedah Adeem passionately danced onto the stage. With percussion as a background, she electrified the crowd with a ‘Life Music’ flag in hand. This evening was a celebration of life and hip-hop culture.

Notably, the band opened the concert with their recent music. The motivating ‘Yes Always’ transitioned into ‘Hello’ from the new album, but not before emcee One Love delivered an impressive freestyle. “Welcome to this AD Vibe!” was aptly shouted by rapper Speech, who throughout the concert sounded just as clear as he does on his records. An amazing feat, decades in.

The group then took us to 1992, the year Arrested Development was discovered worldwide. The Atlanta band performed ‘Give A Man A Fish’ and ‘Dawn Of The Dread’ with great enthusiasm and did not hesitate to place ‘Revolution’ in the middle. The rebellious and healing nature of hip-hop was on full display tonight and the crowd loved it.

Singer Tasha Larae stood out during the many vocal lines that make the group’s music unique. Not just in the big hits, but also during ‘Fishin’ 4 Religion’. The Victorie almost gave the ambiance of a gospel church. Adding the boundless talent of Fareedah Adeem showcased the multidisciplinary nature of this skilled musical group. Even interpretations of Herbie Hancock, Kriss Kross and, House of Pain were seamlessly integrated live.

Arrested Development was also determined to make statements. ‘Africa’s Inside Me’ displayed boundless self-love, ‘Let Your Voice Be Heard’ motivated resistance against repression, and during ‘Bloody’, a song about collective responsibility, even Palestine was remembered. Refreshing in a world where music is too often about possessions and fame.

The band’s skill never disappointed. All members of Arrested Development delivered solos and brought the boombap hip-hop beats to life. ‘Raining Revolution’ received an acoustic treatment while emcee One Love performed a rapid, stunning chopper rap. The hip-hop group appeared stronger than ever live, with tons of passion and plenty of recent material to keep going.

However, nothing surpassed ‘Tennessee’, ‘Mr. Wendal’, and ‘People Everyday’. This trilogy of hits brought collective nostalgia to the audience and led to loud sing-alongs. They helped shape what is now known as ‘concious rap’ in an artform that is all about organizing and expressing yourself thirty plus years ago. The group still going strong, guided by the wisdom of Baba Oje.

Thanks to Arrested Development, the Victorie united in harmony. When the band members shook hands with fans afterward, there was only one conclusion left to draw - they did it for the FKN love.

Written for publication in Maxazine:

Arrested Development’s Timeless Relevance: A Night of Unity and Hip Hop

Read article →

Arrested Development ademt hiphopcultuur in de Victorie

Hiphop is een culturele beweging. Weinig groepen dragen dit zo expliciet uit als Arrested Development. Sinds 1992 maken ze maatschappijbewuste muziek en bevragen ze sociale kwesties. In 2024 kwam hun nieuwe album ‘Bullets In The Chamber’ uit en stond de groep weer in ons land. Is hun muziek nog wel relevant? Misschien wel relevanter dan ooit, bleek in een volle Victorie.

Na een heerlijke set van DJ Fullscale was het podium voor de groep uit Atlanta. Het afrocentrische karakter van Arrested Development werd direct zichtbaar toen zangeres Fareedah Adeem vol passie dansend opkwam. Met percussie op de achtergrond zweepte ze met een ‘Life Music’ vlag in de hand het publiek op. Deze avond werd een viering van leven en hiphopcultuur.

Opvallend was dat de band het concert met recente muziek opende. Het motiverende ‘Yes Always’ liep over in ‘Hello’ van het nieuwe album, maar niet voordat emcee One Love een fraaie freestyle bracht. “Welcome to this AD Vibe!”, werd er terecht door rapper Speech geroepen. De frontman klonk live net zo goed als dat hij op de vele platen doet.

Dan was het toch tijd voor nummers uit 1992, het jaar waarin Arrested Development over de hele wereld ontdekt werd. De band bracht ‘Give A Man A Fish’ en ‘Dawn Of The Dread’ vol overgave en schroomde niet om ‘Revolution’ in het midden te plaatsen. De rebelse en helende natuur van hiphop toonde zich in Alkmaar bij Arrested Development.

Zangeres Tasha Larae blonk uit in de vele zanglijnen die de muziek van de groep uniek maken. Niet enkel bij de grote hits, maar ook bij ‘Fishin’ 4 Religion’ kreeg de zaal bijna de ambiance van een gospelkerk. Het oneindige talent van Fareedah Adeem daarbij opgeteld toonde het multidisciplinaire karakter van deze unieke muziekgroep. Zelfs interpretaties van Herbie Hancock, Kriss Kross en House of Pain werden live moeiteloos toegevoegd.

Arrested Development was vastberaden om statements te maken. ‘Africa’s Inside Me’ toonde onbegrensde zelfliefde, ‘Let Your Voice Be Heard’ motiveerde tot opstand tegen repressie en tijdens ‘Bloody’, een nummer over collectieve verantwoordelijkheid, werd zelfs Palestina benoemd. Verfrissend in een wereld waar muziek vooral over bezit en roem gaat.

De vaardigheid van de band stelde geen moment teleur. Alle bandleden van Arrested Development gaven solo’s en brachten de hiphopbeats tot leven. Zo kreeg ‘Raining Revolution’ een akoestische invulling terwijl emcee One Love juist een pijlsnelle, verbluffende rap opvoerde. De hiphopgroep oogde live sterker dan ooit, met bezieling en bergen aan recent materiaal.

Er ging echter niets boven ‘Tennessee’, ‘Mr. Wendal’ en ‘People Everyday’. Dit drieluik aan hits zorgde voor collectieve nostalgie bij het publiek en luid meezingen als gevolg. De groep is met zulke nummers een grondlegger voor de maatschappijbewuste rap van vandaag. Na dertig jaar is hun muziek nog net zo sterk en relevant als het in 1992 was. Zelfs zonder Headliner en Baba Oje.

Dankzij Arrested Development verbroederde de Victorie. Als de bandleden na afloop fans zelfs de handen schudden was slechts één conclusie mogelijk - ze deden het for the FKN love.

Geschreven in opdracht van Maxazine:

Arrested Development ademt hiphopcultuur in de Victorie

Read article →

B.B. & Q. Band made magic in P60

In 1979, Jacques Petrus picked musicians from Brooklyn, the Bronx, and Queens for a new disco band, The B. B. & Q. Band. In 1986, that adventure ended, but lead singer Kevin Robinson brought the band back together to relive those times. But is the band still 'on the beat' in 2024? In P60, we heard living proof.

The crowd joyfully danced during DJ Orlando's opening act. Hits from Luther Vandross, Kurtis Blow and other hitmakers echoed through the venue at a rapid pace. The DJ effortlessly connected with the audience and the party began long before The B. B. & Q. Band took the stage. Once warmed up with ‘A Love Bizarre’, the U.S. band began their magical journey.

"Wave your hands from side to side!", echoed a voice in P60. The band immediately started at full strength - funky guitar riffs shot through the hall while singer Kevin greeted the audience and danced across the stage. The singer was a striking figure, wearing a yellow outfit with a black circus jacket and all sorts of funky accessories for Amsterdam. It fit perfectly.

At the start of ‘Starlette’, a collective gasp of recognition was heard throughout the P60. The evening was all about nostalgia and The B. B. & Q. Band did everything to take their audience back in time. With ‘Ricochet’ and ‘Mistakes’, the band opened the concert very strongly with loud cheers from the crowd as confirmation.

“We are glad to be back here! You guys know how to party, I remember that.” Keyboardist Lenny Underwood also has fond memories of Amsterdam. “We remember that night, I still have a video of it on my iPad,” he said laughingly. It was this constant connection with the audience that made the evening feel intimate and personal.

The band surprised by playing not only their own songs but also tracks from Ohio Players, Sly & The Family Stone and Prince. Especially ‘Purple Rain’ was performed masterfully by the band, including the passionate guitar play Prince was known for. The covers were rock solid and the audience enjoyed every moment.

The B. B. & Q. Band seamlessly linked hits together. ‘Imagination’, ‘Main Attraction’, ‘Dreamer’, and ‘Genie’ passed by at a rapid pace. During that last track specifically the hall swooned back to 1985, and the chorus “Your wish is my command” echoed through the entire venue. A beautiful moment that also visibly moved the band.

All band members have been playing for at least 20 years as was evident in the quality of their show. Bassist Tony Bridges added extra funky bass to the songs and keyboardist Lenny Underwood, formerly of Unlimited Touch, brought out a keytar that he even played behind his back. “Y’all making us work hard!”, sighed Lenny with a big smile.

When the band finally closed the evening off with the mega-hit ‘On The Beat’, the party in Amstelveen was complete. Singer Kevin thanked the fans and also the DJs who kept their music alive. The musicians had given their all and P60 experienced a unique magical time travel that would not be forgotten anytime soon.

Written for publication in Maxazine:

B. B. & Q. Band bracht magie naar de P60 (Dutch)

Read article →

B.B. & Q. Band bracht magie naar de P60

In 1979 koos Jacques Petrus muzikanten uit Brooklyn, Bronx en Queens voor een nieuwe discoband, de B. B. & Q. Band. In 1986 stopte dat avontuur, maar leadzanger Kevin Robinson bracht de groep weer samen om die tijd te herbeleven. Maar was de band in 2024 nog ‘on the beat’? In P60 hoorden we het bewijs.

De zaal danste vreugdevol tijdens het voorprogramma van DJ Orlando. In rap tempo klonken hits van Luther Vandross, Kurtis Blow en andere hitmachines door de zaal. De DJ voelde het publiek moeiteloos aan en het feest begon al ver voordat de B.B. & Q. Band op het podium stond. Eenmaal meespelend opgewarmd met ‘A Love Bizarre’ begon de band aan haar magische reis.

”Wave your hands from side to side!”, klonk het in de P60. De band zette direct op volle kracht in - funky gitaarriffs schoten de zaal in terwijl zanger Kevin het publiek begroette en over het podium danste. De zanger was een opmerkelijke verschijning en droeg voor Amsterdam een gele outfit met zwarte circusjas en allerlei funky toebehoren. Het paste perfect.

Bij de start van ‘Starlette’ hoorde je een collectieve roep van herkenning door de zaal. Deze avond draaide om nostalgie en de B. B. & Q. Band deed alles om de zaal terug in de tijd te brengen. Met ‘Ricochet’ en ‘Mistakes’ opende de band het concert zeer sterk met flink gejuich vanuit het publiek als bevestiging.

“We are glad to be back here! You guys know how to party, I remember that.” Toetsenist Lenny Underwood had ook warme herinneringen aan Amsterdam. “We remember that night, I still have a video of it on my iPad,” zei hij lachend. Het was die constante verbinding met het publiek wat de avond intiem en persoonlijk maakte.

De band verraste door naast eigen nummers ook tracks van Ohio Players, Sly & The Family Stone en Prince te spelen. Vooral ‘Purple Rain’ werd op meesterlijke wijze door de band vertolkt, inclusief bevlogen gitaarspel waar Prince om bekend stond. De covers stonden als een huis en het publiek genoot van elke klank.

De B. B. & Q. Band schakelde moeiteloos hits aan elkaar. Zo kwamen ‘Imagination’, ‘Main Attraction’, ‘Dreamer’ en ‘Genie’ in rap tempo langs. Vooral bij de laatste track zwijmelde de zaal terug naar 1985 en klonk het refrein “Your wish is my command” door de gehele zaal. Een mooi moment wat ook de band emotioneerde.

Alle bandleden speelden minimaal 20 jaar en dat zag je terug in de kwaliteit van hun show. Bassist Tony Bridges gaf nummers extra funky baspartijen en toetsenist Lenny Underwood, vroeger van Unlimited Touch, trok een keytar tevoorschijn die hij zelfs achter zijn rug bespeelde. “Y’all making us work hard!”, zuchtte Lenny met een grote glimlach.

Toen de band de avond afsloot met megahit ‘On The Beat’ was het feest in Amstelveen compleet. Zanger Kevin bedankte de fans, maar ook de DJ’s die hun muziek levend hielden. De B. B. & Q. band gaf alles en de P60 maakte een unieke magische tijdreis mee die men niet snel zou vergeten.

Geschreven in opdracht van Maxazine:

B. B. & Q. Band bracht magie naar de P60

Read article →

Body Count meedogenloos hard in de Paradiso

Los Angeles, 1989. Rap en rock gaven een stem aan de onvrede. Rapper Ice-T besloot samen met vriend Ernie C een metalband te starten. 35 jaar later werden ze wereldwijd geroemd om hun cocktail van obscene teksten en keihard gitaarwerk. Met hun album ‘Merciless’ op komst was de band klaar voor de toekomst. Maar paste hun show nog wel bij deze tijd? Zeer zeker!

Na een redelijk funk metal voorprogramma van SLOPE was het tijd voor de slopers van Body Count. Het concert opende met de mededeling dat er ‘martial law’ was afgekondigd. Onder het geluid van ‘Civil War’ kwamen bassist Vincent en gitarist Juan op het podium. Toen daarna gitarist Ernie C en rapper Ice-T verschenen om het nummer ‘Body Count’s In The House’ te spelen, ging de zaal los.

De band is sinds 2018 niet meer in Nederland geweest en dat was voelbaar in de zaal. “Aaaaamsterdaaaaaam, we are finally back!”, galmde het door de Paradiso. Rapper en acteur Ice-T was de spreekbuis van de band en ontweek geen kans om zijn mening te verkondigen. Zo moesten jonge mannen, Donald Trump en zijn eigen VIP-sectie het ontgelden. Rebellie zit in het DNA van Ice-T.

De energie van de band spatte de zaal in en het publiek smulde van de inmiddels oudere rockers. Bassist Vincent vloog tegen Ernie C aan, hypeman Sean E Sean zweepte drummer Will Dorsey op en Ice-T stond met één been op een monitor en smeet flesjes water de zaal in. Body Count was met recht een gezellige, rebelse chaos.

Ice-T riep de vraag: “What if you mix the punk of Exploited with the metal of Slayer / Body Count?”, waarop het hele publiek luid joelde. Het perfecte moment om hun cover van The Exploited’s ‘War’ uit 1982 te spelen. Toen Ernie C vervolgens de opzwepende riffs van ‘UK 82’ en ‘Disorder’ speelde, moshte het publiek erop los.

Vooral tijdens nummers als ‘No Lives Matter’ en ‘Necessary Evil’ speelden Ernie C, Juan en Vincent hun vingers eraf. Het ietwat doffe geluid paste perfect bij de punkachtige metal die Body Count rijk was. Hoe getalenteerd de gitarist uit Compton is, werd duidelijk toen hij met de gitaar boven zijn hoofd licks speelde. Na 35 jaar was de band zonder twijfel meester van hun materiaal.

Natuurlijk was er ook dat nieuwe album, Merciless. ‘The Purge’ was een muzikale versie van het filmconcept en op ‘Psychopath’ kanaliseerde de band het 90’s geluid van Slayer. Het was gewelddadig, duister en fans smulden ervan. Met teksten als “Should I shoot or dismember?” smolten de bendewereld van Compton en het metalgeluid van Body Count perfect samen. Een rework van Pink Floyd’s ‘Comfortably Numb’ met eigen tekst wist ook te verrassen.

Tijdens ‘Born Dead’ riep Ice-T op tot vrede in de huidige oorlogen, voor ‘Talk Shit, Get Shot’ kwam zijn dochter op het podium en bij de Body Count classic ‘Cop Killer’ zong de hele zaal uit volle borst mee. “Fuck racism!”, riep de rapper zoals hij al 35 jaar in zijn muziek deed. Het waren de classics die Paradiso als een stadion lieten klinken.

Ondanks dat de show sinds 2014 veelal hetzelfde oogde, bleef deze de moeite waard. Body Count was nog steeds relevant en dankzij de pensioenleeftijd van sommige bandleden misschien wel tijdloos. Hoeveel geweld de band ook in hun muziek stopt, uiteindelijk zijn concerten een warm bad wanneer Body Count het podium hun thuis maakt.

Geschreven in opdracht van Maxazine en Hiphopinjesmoel:

Body Count meedogenloos hard in de Paradiso

Read article →

Destin Conrad bewijst zijn kracht in de Melkweg

In de hedendaagse R&B-scene is Destin Conrad hard op weg een grote naam te worden. Na een eerste optreden vorig jaar was hij dit keer terug als headliner met twee nieuwe albums. Is de artiest nu compleet genoeg om zijn eigen tour tot een succes te maken? In de Melkweg hoorden wij een overtuigend gejuich.

Na een sublieme opening van voorprogramma Natanya was het de beurt aan de artiest uit Florida. Met de eerste klanken van ‘MARIPOSA’ liet het publiek juichend horen dat Destin meer dan welkom was. Zwoel zong hij zich door de track heen, terwijl de voorste rij mensen zwijmelde en meezong. Deze latin-achtige stijl stond de R&B-zanger goed en voelde als een heerlijke binnenkomer in de Melkweg.

De zanger biechtte op grieperig te zijn en verontschuldigde zich daar direct voor. Die eerlijkheid stond hem goed en bleef een rode draad in zijn show. Zo benoemde Destin voorafgaand aan ‘BILL$’ een stukgelopen relatie als inspiratie. Toen hij daarna uitlegde ‘Pretty Gay’ te zijn en daar trots voor uitkwam, kreeg hij applaus van de gehele OZ. Een mooi moment, gevormd uit diezelfde eerlijkheid.

Tijdens nummers als ‘LUV N DEVOTION’ en ‘DAY PARTY’ van zijn nieuwe album voelde je hoe populair de zanger daadwerkelijk was. Destin Conrad bewoog zich gemakkelijk door de zanglijnen en klonk vrijwel als de muziek op zijn plaat. Veel nummers droegen dezelfde stijl en ook live voelde het publiek dit terug. Gelukkig bleef de setlist qua tempo wisselend om zo het maximale uit zijn muziek te halen.

Naast de zanger zelf stond ook zijn gitarist het gehele optreden op het podium. Tijdens ‘WAR!’ nam Destin alle tijd om zijn gitarist te bedanken, om vervolgens een heerlijke gitaarsolo te bieden. Zo varieerde de avond van rustige soultempo’s tot reggae-achtige dansliedjes. Vooral tijdens de ballads was goed voelbaar hoe Destin Conrad zijn gevoel in zang legde. Een track als ‘OUTTA CONTROL’ klinkt digitaal misschien plat, maar live kreeg het een heerlijk dansbaar ritme mee.

Bij de vraag wie zijn eerste EP kende, kreeg Destin vanuit het publiek een LP aangereikt. De zanger signeerde deze met een lach en riep toe dat die plaat zijn leven veranderde. Bij het starten van het gelijknamige ‘COLORWAY’ reageerde de zaal uitzinnig. Veel fans vonden dit album zijn beste werk en Destin ging live volledig in zijn eerdere R&B-platen op. Ook deze traditionele R&B-stijl stond hem zeer goed.

Ondanks zijn fysieke ongemak verzorgde Destin Conrad in de Melkweg een mooi optreden. Nadat hij zijn concert met ‘IN THE AIR’ afsloot, liepen fans tevreden richting de uitgang. Met een setlist van net geen uur was het optreden wellicht aan de korte kant, maar wel van kwaliteit. De zanger uit Florida is klaar voor een internationale tour langs grotere zalen.

Geschreven in opdracht van Maxazine:
Destin Conrad bewijst zijn kracht in de Melkweg

Read article →

Natanya shows strong versatility in the Melkweg

In recent years, soul music from England has grown tremendously thanks to artists like Ella Mai and Mahalia. On the eve of Destin Conrad’s concert at the Melkweg, we met Natanya Popoola, a young London singer who made a strong impression with her debut EP 'Sorrow At Sunrise'.

A cheerful lady dressed in a striking black dress appeared on stage. Natanya opened her show quite vulnerably with her song 'Parasites', a noticeably slower version than appears on her EP. After just one verse, it's clear that her vocals were the star of the evening, earning immediate applause from the audience.

The singer felt no fear in addressing her newfound audience. Cheerfully, she spoke about her Caribbean background when she discovered there were quite a few Caribbean people in her Amsterdam audience. "So I guess I’m at home today!", Natanya exclaimed with a smile.

“Did you feel like an angel? Don’t leave!” Those lines described a love Natanya lost last year. Coincidentally, she ran into this person the day before this concert, surfacing all corresponding emotions, she confessed. It explains the passion with which she sang her songs 'Angel' and 'Precious Joy'. The UK singer holds an immense amount of talent and got the crowd singing along to her chorus a cappella.

There was, of course, also room for playful fun. During her song '23', the singer took a moment to dance seductively across the stage. The audience enjoyed her sensual energy and rewarded her with huge cheers. Natanya seemed surprised by the strong reaction, and when she later performed a longer dance solo, the audience cheered her on as she commanded the stage as her own.

During her entrance performance, the singer brought a portable cassette player from the 1980s onto the stage. It sat unsuspectingly on stage, but when she sang her new song 'Boombox', its purpose became clear. Kneeling, she asked the crowd to sing a chorus a cappella once more, and the Melkweg joined in with full enthusiasm.

Natanya’s versatility is revealed by the faster tempo of this final track. Effortlessly, she sang over a Caribbean drumbeat before bursting into another dance solo for the final time. As the audience sang and clapped along to her chorus, the singer fluttered over her music, visibly feeling at home in Amsterdam.

The UK singer humbly thanked the audience for their attention and love. Destin Conrad saw Natanya’s talent and took her along for his tour, which could mean an international breakthrough for the London soul artist. As Natanya left the stage, the audience chanted her name, giving her the ultimate proof that she has a place in future soul music.

Written for publication in Maxazine:

Natanya start ijzersterk in de Melkweg (Dutch)

Read article →

Natanya begint ijzersterk in de Melkweg

Soulmuziek uit Engeland is de laatste jaren enorm gegroeid dankzij artiesten als Ella Mai en Mahalia. Op de vooravond van Destin Conrad’s concert in de Melkweg ontmoetten wij Natanya Popoola, een jonge Londense zangeres die met haar debuut-EP ‘Sorrow At Sunrise’ een zeer goede indruk achterliet.

Op het podium verscheen een goedlachse dame gehuld in een opvallende zwarte jurk. Natanya opende kwetsbaar met het nummer ‘Parasites’, in een rustigere uitvoering dan op haar EP staat. Na één couplet werd duidelijk dat haar vocalen de ster van de avond waren, en daarmee kon ze direct op applaus en gegil vanuit het publiek rekenen.

De zangeres bleek absoluut niet bang om haar nieuwe publiek toe te spreken. Opgewekt vertelde ze over haar Caraïbische achtergrond toen ze ontdekte dat er in het publiek flink wat Caraïbische mensen waren. “So I guess I’m at home today!”, riep Natanya met een glimlach voor ze het nummer ‘Raining Tomorrow’ zong.

“Did you feel like an angel? Don’t leave!”. Met zulke zinnen beschreef Natanya de liefde die ze vorig jaar kwijtraakte. Per toeval kwam ze deze persoon de dag voor dit concert tegen en kwam alles weer boven, zo biechtte ze op. Dit verklaarde de bezieling waarmee ze haar nummers ‘Angel’ en ‘Precious Joy’ zong. De zangeres heeft enorm veel talent in huis en kreeg de zaal a capella meezingend met haar refrein.

Natuurlijk was er ook ruimte voor plezier. Tijdens het nummer ‘23’ nam de zangeres een moment om verleidelijk over het podium te dansen. Het publiek genoot van haar speelse energie en beloonde dit met een enorm gejuich. Natanya leek verrast door de sterke reactie en toen ze later in het concert een langere danssolo gaf, was het publiek volledig op haar hand.



Tijdens haar opkomst nam de zangeres een draagbare cassettespeler uit de jaren '80 mee op het podium. Nietsvermoedend bleef deze op het podium staan, maar als ze haar nieuwe nummer ‘Boombox’ zong, werd het doel duidelijk. Geknield vroeg ze de zaal om wederom a capella een refrein mee te zingen, en de Melkweg deed uit volle borst mee.

Het snellere tempo verraadde de veelzijdigheid van Natanya. Moeiteloos zong ze over een Caraïbische drumpartij voordat ze voor de laatste keer in een danssolo losbarstte. Terwijl het publiek haar refrein zong en meeklapt, fladderde de zangeres over haar muziek en was zichtbaar hoe thuis zij zich in Amsterdam voelde.



Nederig bedankte de zangeres het publiek voor hun aandacht en liefde. Destin Conrad zag Natanya’s talent en nam haar mee op zijn tour, wat wellicht een internationale doorbraak voor de Londense soulartiest betekent. Toen Natanya van het podium liep, scandeerde het publiek haar naam, en dat was het ultieme bewijs dat haar muziek meer dan welkom was.

Geschreven in opdracht van Maxazine:
Natanya start ijzersterk in de Melkweg - .: Maxazine :.

Read article →

Kane kwam onbevreesd terug in de Ziggo Dome

Wie vanaf 1999 muziek op televisie bekeek, kende de rockband Kane. Jarenlang hadden ze een vaste plek in het Nederlandse muzieklandschap. In 2014 veranderde alles en stopte de band definitief. Tien jaar later bracht een nieuwe documentaire ze weer bij elkaar, met vijf uitverkochte Ziggo Dome-concerten als gevolg. Zelfs in 2024 was het warme gevoel voor de leden van Kane nog springlevend.



De langverwachte band opende geheel verrassend op een tweede podium achter in de zaal. “We begonnen ooit heel klein op een plein met een paar vrienden,” vertelde Dinand nostalgisch. “Gaan jullie met ons mee terug naar dat plein?”. Onder luid gejuich van het publiek speelde Kane hun allereerste singles ‘Where Do I Go Now?’ en ‘Damn Those Eyes’. Het onderlinge plezier in de band was direct zichtbaar - de chemie was terug met hernieuwde energie.

Hoe gewaardeerd Kane nu nog is, werd duidelijk toen de bandleden door de zaal richting het grote podium liepen. Overal werden schouderklopjes, lovende woorden en handdrukken uitgedeeld. Ondertussen werd op het grote scherm de eerste van een serie video's afgespeeld, die de band hun avond vol verbinding thematisch vormden. Kane heeft veel meegemaakt en dat voel je terug in de muziek die ze vanavond speelden.

In de Ziggo Dome koos de band opmerkelijk niet voor zware special effects als vuur, regen of confetti. Hier draaide de show echt om de muzikanten en had zanger Dinand ruimte om het optreden zo intiem mogelijk te maken. Hij klom op de barrier, stelde vragen aan het publiek en stond zelfs onvoorbereid een huwelijksaanzoek op het podium toe. Juist die nuchtere aanpak maakte de band na al die jaren nog zo geliefd.

Met hits als ‘So Glad You Made It,’ ‘Something To Say’ en ‘Fearless’ in de achterzak had de band rond 2005 geen enkel probleem elke zaal plat te spelen. Ook vandaag wist Kane met hun stadionhits te scoren, maar de echte verrassing zat in de ballads. Bij ‘Let It Be’ bracht Dinand het concert terug tot één stoel met spotlicht en ‘Dead End’ werd liefdevol opgedragen aan toetsenist Nico Brandsen, die eerder dat jaar overleed en helaas deze reeks concerten nooit heeft mogen meemaken.



Des te meer benadrukte Kane het belang van vieren. “Hebben jullie het naar je zin, Ziggo?” klonk het meermaals. ”Bedankt dat jullie ons dit cadeau geven!” Met die dankbaarheid speelde gitarist Dennis van Leeuwen de hele avond voortreffelijk. Het waren tenslotte hij en Dinand die Kane ooit samen waren begonnen. Om ze nu weer samen op het podium te zien genieten en uitleven, voelde als een tijdmachine die lang ondenkbaar leek. Niet in de laatste plaats omdat beide mannen er samen genoeg van hadden.

Maar er was ook urgentie. Tijdens ‘Scream’ toonde de band een statement tegen oorlog en dat plaatste het nummer in een ander licht, wat niet iedereen waardeerde. De band speelde de instrumentale stukken uitzinnig en met de tekst "War Ends Today" op het scherm werd het nummer ‘Hold On To The World’ als oplossing aangevoerd. In 2024 is de band misschien nog wel meer tegen onrecht dan zij ooit was. De zaal klapte dankbaar voor de bevlogen gitaarbegeleiding met ongemakkelijke boodschap.



Toen Dennis de gitaarriff van ‘Rain Down On Me’ inzette, veranderde de volledige Ziggo Dome in een karaokebar. Ruim tienduizend fans zongen hun helden nostalgisch toe terwijl Dinand met een glimlach over het podium danste. Stampend riep hij het publiek op mee te klappen en bedankte hij iedereen voor deze zoete herinnering. “Wie had dit gedacht toen we dit in 2002 maakten?”, stelde de leadzanger vol verbazing.

Met ‘Catwalk Criminal,’ ‘I Belong To You’ en de nieuwe track ‘What If I Want You Now?’ als toegift liet Kane na tien jaar afwezigheid voelen dat ze terug zijn. Nadat de band alle fans nogmaals bedankte en drummer Cyril zijn stokken in het publiek wierp, liep iedereen voldaan naar buiten. Met vijf uitverkochte concerten, een vijfdelige documentaire en nieuwe muziek op komst is er een nieuwe tijd voor Kane aangebroken. En genoeg fans die niet kunnen wachten op de vervolgstap.

Geschreven voor Maxazine.nl
Kane kwam onbevreesd terug in de Ziggo Dome

Read article →

Son Mieux bracht momenten van vreugde naar de Paradiso

Son Mieux is in de afgelopen twee jaar een van de snelst groeiende bands van Nederland geworden. Met een uitverkochte show in de AFAS Live, optredens als Ambassadeur van de Vrijheid, een samenwerking met DI-RECT en twee aankomende shows in de Ziggo Dome lijken de Hagenezen populairder dan ooit. Aan het einde van hun clubtour troffen wij de energieke band in een uitverkocht Paradiso. Was Son Mieux slechts een hype of is de band voor grote dingen voorbestemd? Dat laatste blijkt na vanavond het geval te zijn.

De avond opende met The Indien, een andere talentvolle band uit Den Haag onder leiding van Rianne Walther. Dit jaar brachten ze een gelijknamig debuutalbum uit, door Maxazine met een 8 beoordeeld. De band speelde nummers van dit nieuwe album en live klonk de muziek uitgebreider, vooral op het gebied van percussie en gitaar. Ook The Indien lijkt in de groei van hun carrière te zitten, wat hen een perfecte partner maakte voor die andere Haagse band die na hen volgde. The Indien is een aanrader!

Met een reeks lichtflitsen kondigde Son Mieux hun komst aan. Het publiek klapte mee op de maat van de flitsen, een duidelijke hint dat men begreep wat er verwacht werd. Langzaam kwamen de bandleden op, maar leadzanger Camiel liet nog even op zich wachten. Toen toetsenist Michiel vervolgens de eerste tonen van de discohit ‘This Is The Moment’ inzette, kwam de leadzanger met volle energie het podium op. Hiermee kreeg hij de zaal onmiddellijk aan het dansen en daar lag de kracht van hun recente muziek: mensen in beweging brengen.

Dat de band in Nederland is doorgebroken, bleek overduidelijk. In een bomvolle Paradiso zong het publiek luidkeels nummers mee terwijl Camiel flamboyant over het podium vloog. De energie op het podium is voor Son Mieux minstens net zo kenmerkend als de muziek waarmee ze bekend waren. Alles wees erop dat hun concerten een feest waren, zo bevestigde de leadzanger later zelf ook. Hij vroeg het publiek om de wereld even buiten te laten en samen met de band het moment te vieren, wat met applaus werd ontvangen.

Overigens speelde elk bandlid binnen Son Mieux minimaal een dubbelrol op het podium. Zo wisselde Camiel bijvoorbeeld tussen percussie en gitaar, Maud tussen viool en trompet, en Timo tussen basgitaar en synth. Daarnaast zong elk bandlid mee, waardoor de samenstelling van geluiden constant fris bleef. Tel daarbij op dat de bandleden elkaar op het podium opzochten, en er ontstond een energieke chaos die geen moment verveelde.

Natuurlijk was er ook ruimte voor emotie. Zo werd het theatrale ‘Heavy Water’ door Camiel met lichaamstaal uitgebeeld, terwijl de band hem daar alle ruimte in gaf. En voordat de band ‘Feels’ speelde, een nummer uit de begintijd van de band, legde de zanger uit dat dit nummer niet meer van de setlist mocht verdwijnen. “Het is zo belangrijk om een thuis te vinden, ik heb lang naar een thuis gezocht,” bekende hij aan de zaal. In het nummer zong hij over de liefde voor zichzelf terugvinden en hoe dat voor hem als thuiskomen voelde.

Vanaf de monsterhit ‘Multicolor’ gingen alle lagen van Paradiso echt los en pakte Son Mieux de zaal in. Het laatste nummer werd ingeleid met een korte lichtshow om vervolgens ‘Tonight’ te starten, momenteel met stip de bekendste meezinger van de band. De flitslampjes op de telefoons gingen de lucht in, het publiek genoot ten volste en zo kwam er een prachtig einde aan een mooi feest in Amsterdam.

Of toch? De band kwam vrolijk terug op het podium om ‘Nothing’ en hun andere hit ‘Dancing At The Doors Of Heaven’ te spelen. Met een luid applaus van bijna een minuut kreeg Son Mieux alle bevestiging die zij konden wensen om in die andere grote Amsterdamse zaal, de Ziggo Dome, hun feest te vieren. En zoals hun muziek zelf aangaf - dit was het juiste moment voor hun beste tijd.

Geschreven in opdracht van Maxazine

Son Mieux bracht momenten van vreugde naar de Paradiso

Read article →

Shalamar gaf de Melkweg een avond om te herinneren

In de jaren ‘80 scoorde de soul- en discogroep Shalamar de ene hit na de andere. Veertig jaar later stond de groep aan de vooravond van hun jubileumtour in de Melkweg in Amsterdam. Was Shalamar slechts een mooie herinnering uit de jaren '80, of zet de band nog steeds een memorabele show neer? Met twee zangers boven de pensioenleeftijd bestond het gevaar enkel nostalgie te worden. Dat gold echter niet voor Shalamar, die zich op donderdagavond in een uitverkochte zaal van haar beste kant liet zien.



Het was aan voorprogramma Lauraine McIntosh, leadzangeres van The Cool Notes en achtergrondzangeres van Jamiroquai, om de avond af te trappen. Haar geanimeerde karakter vulde de zaal en langzaam bewoog het grote publiek met de muziek mee. “Ja! Nu zie ik jullie genieten,” riep de zangeres met een grote glimlach. Onder het genot van haar nieuwste nummer ‘Can I’ en daarna Gwen McCrae’s ‘Keep The Fire Burning’ kwamen de danspasjes bij het publiek los. Nadat Lauraine het publiek bedankte voor hun liefdevolle aandacht, nam de DJ de zaal mee op reis door de jaren '80. In sneltreinvaart kwamen ‘Never Too Much’, ‘And The Beat Goes On’ en vele andere meezingers langs. De nostalgie deed prima haar werk, want binnen een kwartier danste de hele zaal. Het perfecte moment voor het hoofdprogramma, Shalamar.

Vanaf de eerste minuut was duidelijk dat Shalamar haar jubileum serieus nam. Na een korte intro door de carrière van de groep verschenen alle bandleden op het podium en begon het feest in de zaal. Er moest gedanst worden, dat was duidelijk. Terwijl de band ‘Right In The Socket’ speelde, eiste de basgitarist zijn rol op en riep zanger Jeffrey Daniel op tot een ‘dance break’ waarbij de zaal samen met de band danspasjes deed. Hun plezier straalde over op het publiek en vanaf dat moment was het feest compleet. Waar de eerdere nummers van Shalamar op plaat hun discogeluid koesterden, voegden de huidige basgitarist en toetsenist zonder moeite funkinvloeden toe aan de liveversies. Het vormde een extra gelaagdheid die in 2024 de muziek ten goede kwam.

Leadzanger Howard Hewett vroeg daarna een moment om met de dames in het publiek te verbinden en nam vooraan plaats op een speaker. “Ladies, we did love songs back in the day. Can I do a few for you?”, vroeg hij liefdevol. Howard opende met het gevoelige ‘I Just Stopped By Because I Had To’, gevolgd door het zoete ‘Somewhere There’s A Love’. In de zaal bleek het zwijmelen geblazen - op elke rij en het balkon knuffelden stelletjes innig met elkaar. Veel van de bezoekers beleefden in de hoogtijdagen van Shalamar waarschijnlijk hun tienerliefde en Howard wist hier perfect gehoor aan te geven. Hoewel we eerlijk toegeven dat zijn zang niet meer het bereik uit 1982 haalt, is de intensiteit er niet minder om.

In rap tempo nam de band ons mee door hun carrière. Bij ‘Take That To The Bank’ werden er Shalamarbucks - gepersonaliseerd nepgeld - het publiek in gegooid en voor ‘The Second Time Around’ benoemde Jeffrey het verhaal dat Howard zich eerst niet bij de band wilde voegen. Gelukkig deed hij dat later wel. Tijdens ‘I Can Make You Feel Good’ verruilde zangeres Carolyn Griffin haar tekst plotseling voor “He’s The Greatest Dancer”, een megahit van zusterband Sister Sledge. Een eerbetoon voor medezanger Jeffrey, die als danser bij Soul Train begon. Opgewekt toonde Jeffrey daarop waarom hij de man is die Michael Jackson de Moonwalk heeft geleerd. Moeiteloos draaide en danste hij over het podium alsof het 1982 was. Hij kon daarbij op een enorme waardering vanuit het publiek rekenen. Shalamar was tenslotte vaak net zo bekend om hun dansers als om hun nummers.

In deze huidige formatie speelt Shalamar al 20 jaar en dat voel je aan hun synergie. De drie podiumbeesten zijn goed op elkaar ingespeeld met vele dansjes, kunstjes en grappen. Ook was er ruimte voor emotie toen zangeres Carolyn zichtbaar geraakt werd door de warme reactie van het publiek. “You guys are making me so emotional. Please give yourself a round of applause, because the show is only as good as you and us!” Vervolgens zong ze een prachtige acapella ballad-versie van haar tekst op ‘A Night To Remember’, wat de zaal direct kippenvel gaf. Na een flink applaus keerden Jeffrey en Howard terug op het podium en begon het nummer waar de hele zaal vanavond naar uitkeek. Als toegift nam Shalamar ruim de tijd om hun publiek vooraan de hand te schudden en persoonlijk te bedanken. Zo werd deze donderdag een avond met een prachtige herinnering die veel bezoekers zullen koesteren.

Geschreven in opdracht van Maxazine:

Shalamar gaf de Melkweg een avond om te herinneren

Read article →